Een van de eerste bewoners van kamp Westerbork was Werner Blonch. Hij heeft het volgende opgeschreven: 

Des te verder we kwamen, des te eenzamer het werd. Op een gegeven moment zag je alleen nog maar heidevelden.

Af en toe bosjes. En waar uiteindelijk het vluchtelingenkamp zou komen, was een enorm grote vlakte waar alleen zand en 

hei was. Het was erg troosteloos.

Toen de eerste mensen in het kamp kwamen, moesten ze gelijk heel hard werken. De barakken waren er, maar er moest nog veel gebeuren

aan de inrichting. Een barak is een soort huisje. Binnen was het warm en droog, buiten was het vies en modderig. 

 Op 9 Oktober 1939 kwamen de eerste 22 vluchtelingen. Eind 1940 waren dat er 167.

Vanaf Februari 1940 kwamen er al steeds meer in April waren er zelfs wel: 749 vluchtelingen!

De onrust over wat de Duitse nazi’s van plan waren, groeide. Met angstige ogen keken ze naar de kaart van Nederland en zagen dat Westerbork niet ver van Duitsland lag.

 Hier wordt aan gewerkt!!